Post – Westphalian Europe

INTRODUCTION

For more than 300 years the Europe has been dominated by the nation - state. Europe is known as a starting place, and until lately, the bastion of the so called Westphalian order. The principles of the treaty of the Westphalia 1648 have established a model of a state based on exclusive and bordered territoriality, functioning above all as a unit of survival and defense against the external world.[1] The traditional form of the Westphalian order has changed at some point during the time. The modern Westphalian system was able to preserve the European variety only by defining exclusive national identities and dividing it into sovereign states.[2]

This essay will aim to explain the post – Westphalian Europe, in sense of post – national Europe, and new trends of development. After that, it will show a very interesting fact: the decline of the nation – state is happening in the place where it was born, in the middle of the Europe. This, for sure, can be considered as a course toward a new Europe – a cosmopolitan Europe. The decline of the nation – state is really a decline of the national content of the state and opportunity to create a cosmopolitan state system, which is better able to deal with the problems that all nations are facing in the world today.[3] Nevertheless, for Habermas, at its best, the present is a transition between the Westphalian system of nation – state and a future decentered cosmopolitan legal order characterized by the broad acceptance of human rights and a transnational commitment to social justice.[4]

EUROPE AND EUROPEAN UNION

Europe is a geographical expression, and as such, a contested concept that must appear in the plural. Modern geographers even dispute its physical status as a continent.[5] When the ancient Greeks talked about Europe, it is unclear from where and from what language they derived the term; one theory is that the origin is Semitic and that it meant the land in the sunset.[6] Since then the frontiers of Europe have shifted and there have been many and various discourses on the concept. Europe was not, and is not, an easily definable term with essential proportions, but has since Antiquity been discursively shaped through constant negotiation of whom to in- and exclude.[7]

Europe of present days does not correspond to the European Union. There are a lot of parts of Europe, and European Union is absolutely the most powerful part. Some of the countries on the European continent are not members of the European Union (the Balkan countries); some do not want to be members of the EU (Norway). And finally, there is a country who is a member of European Union, since last year, but after humiliations of its people by the other countries, members of EU, the citizens of this country do not want to be a part of European Union any more (Poland).

These controversial circumstances characterize Europe today. At the outset, the European Union is the most developed set of transnational political institutions anywhere in the world; and, as a result can be considered as a logical place to search for signs of transnational democratization.[8] In contrast to this, there are some countries of European continent (Balkan countries), who are fighting for their national – states, although there is no dilemma that historical process is against them; like always, Balkans is late. They are fighting with each other for their national – states in the time when the other European countries are preparing themselves for new epoch, cosmopolitan epoch. Hundreds of divided villages and towns in the countries of Balkans are symbols of this nationalist absurdity; the people of these regions are ready to die for their ‘great national causes’. What is more, these countries insist that they are ‘ready’ to join the European Union, but unfortunately they are facing unwillingness, or even ignorance, of European Union’s countries to accept them as equal members. Even though, the countries of Balkans are not ready to be a part of European Union, on the other side, European Union is not opened for this part of Europe; European Union remains a fortress for these countries, at least, until now.

In this context, Balkan countries can be considered as a part of Europe and, on the other, these countries can not be considered as a part of Europe. Balkan countries are a part of Europe, although Balkan it was considered as an exterior space of Europe;[9] for the past several centuries, Balkans is treated as a provincial part of the Europe. On the other hand, all crises in Balkans have had negative reflections in Europe’s stability, and consequently, from time to time, Balkans was considered as a part of Europe. For the period of the Kosovo’s intervention, Balkans found themselves fully inscribed within the borders of Europe; the idea was that Europe could not accept genocidal population deportation on its own soil, not only for moral reasons, but above all to preserve its political future.[10] The Balkan countries are not a part of Europe since they think in national terms, Westphalian era; they are fighting for their nation – states, which is something that belongs to the history. And, as a result, these countries fail to identify themselves with the reality and the future of the Europe, cosmopolitan Europe as a starting point of cosmopolitan order.


EUROPEAN UNION AS A SUI GENERIS ENTITY

European continent is the place where the Westphalian system of nation – states has started; but, this continent has given the most deadly fist to this system also. By creating the European Union, the foundations of the nation – state system are shaken. This is the start of the finish for the nation – state. The nation – state system, at last, belongs to the past; the future fits in only with the cosmopolitan system.

The European Union, until now, is the most hopeful example of a post – national powerful organization.[11] The EU, however, is not an ordinary international organization, nor is it a state. It is a sui generis entity, a unique type of creature. Nevertheless, European Union can be considered as a most excellent regional economic and political institution in both breadth and depth. This entity has started as the European Coal and Steel Community in the 1950s. The Iron and Steel Community widened to become the European Economic Community (EEC), gradually expanding its membership and scope.[12] Its task remained economic: to liberalize trade and permit more integrated industrial production. On the other hand, the economic unification of the European Union has contributed to a denationalizing of a national territory, and decline of the nation – state’s relevance. This was the starting point of weakening of the nation – state; it was the beginning of the process: from national states to a supranational political community.

Until the 1980s, the EC was almost entirely compatible with the nation – state. It was merely an extreme example of the peaceful geopolitical negotiations that have characterized the capitalist world order after 1945.[13] Under such arrangements, the representatives of constituent governments sit in committees and work out agreements which are taken back to be ratified or rejected by the sovereign national governments. Until lately, for most economic policy, sovereignty was divided between the EC and the nation-states, though not according to clear, “federal” or “confederal” constitutional principles.[14] In fact, EC history has been something of a two-Power initiative. Bilateral agreements between Germany and France essentially provided all its forward surges.[15]

The Treaty of Maastricht, signed in December 1991, gives a simple answer: it declares EC control over virtually all policy areas;[16] it was a way of going beyond economic integration. The European Union, since then, is trying to transform itself into a political union with a common foreign, security and defense policy, even though, there is too much work to do.

After the war in Iraq, the European Union is in front of a lot of problems. The War made EU countries conscious of the failure of their common foreign policy,[17] if they ever had it. EU political scene is divided more than ever, since the end of World War Two. The gap has grown deeper between continental and Anglo – American countries on the one side, and ‘Old Europe’ and the Central and Eastern European candidates for entry into the European Union on the other.[18]

The crisis in Iraq, on the other hand, has clarified a lot of things in Brussels. At the moment, there is a visible contrast between countries who really want a stronger European Union, and those who are for modifying of the existing form of intergovernmental governance.[19] A decision on this issue is essential for the future of the European Union, and paradoxically, when the leaders of these countries discuss about this topic, they agree only in one thing: they disagree on everything.

Habermas and Derrida think that for the moment, only the ‘core European nations’ (France and Germany) are ready to provide the European Union with certain qualities of the state.[20] Consequently, it is on their responsibility to take a first step toward a common foreign policy, a common security policy, and a common defense policy. According to Habermas and Derrida, taking a leading role (for these countries), does not mean excluding (the other countries).[21] Of course, this is incorrect; taking a leading role does mean excluding. More to the point, this is unacceptable, since every country, member of EU, has the right to be engaged on shaping of cosmopolitan Europe, which, in the predictable future will serve as a starting point of the new world – cosmopolitan world.

Perhaps the biggest problem that European Union is facing with is the fortification of the borders; Europe is becoming a stronghold for ‘the others’. Boundary drawing automatically involves processes of inclusion and exclusion, thus the building of in and out groups.[22] EU should have an understandable and rational political plan toward ‘the others’. First of all, the countries who are a part of European continent, but not members of EU should be treated with a dignity from EU; the countries who are not member of EU should be regarded from the countries, member of EU, as ‘one of them’. Secondly, European Union must have a proper policy about the crossing of borders. EU might begin to carve out a universal right of circulation and residency, including reciprocity of cultural contributions and contacts between civilizations.[23]

Another problem that EU is facing with is the lack of creating and confirming a sense of belonging or identity; EU has a crisis of identity. The best way to solve the contradictions of EU identity is supporting of “Constitutional Patriotism”,[24] as the only valuable basis for a collective identity. This is the so-called “constitutional patriotism” or loyalty to European values and institutions where the demos prevails over the ethnos and membership is related to a political community not a territory.[25] Patriotic loyalty to the principles of the constitution, which have a universalistic content, is the best way of promoting the values of the cosmopolitanism, as a coming period of human kind.


CONCLUSION

To conclude, at the present, Europe is passing throughout radical changes; one part of Europe, seeks to create national – states (Balkan countries) and, the other part of Europe has a tendency for further unification. The Balkans is dealing with ‘values’ of the past; they are thinking about national categories. By thinking in this way, these countries deny the most excellent value of the present and the future – diversity. Human history is a purposive natural process,[26] the disappearance of the nation – state is an imperative of the time. Sooner Balkans recognizes this reality, better for them.

On the other hand, a part of Europe, European Union is dealing with a historical obligation: to realize an old ideal of European intellectuals, to make their continent the successful laboratory of a world order, substitute to other failed model, nation – state. EU countries have accepted the task that history has given to them: to establish a cosmopolitan Europe as a starting point of a cosmopolitan system, the model of the future.


NOTES:
[1] Jason Farr, “Point: The Westphalian Legacy and the Modern Nation-State”, in journal: International Social Science Review, Vol. 80. No. 4/2005
[2] Petr Drulak, “Rethinking Europe”, in journal: History Today, Vol. 48, No. 10/2001
[3] Ulrich Beck, “Understanding the Real Europe: A Cosmopolitan Perspective”, in journal: Stanford Law Review, Vol. 65, No. 7/2005
[4] Jurgen Habermas, “Kant’s Idea of Perpetual Peace: At Two Hundred Years’ Historical Remove” in book: Jurgen Habermas, The Inclusion of the Other, The MIT Press, Cambridge, 1998, p. 183.
[5] Heidi Armbruster and Craig Rollo, “Imagining Europe: Everyday Narratives in European Borders”, in journal: Journal of Ethics and Migration Studies, Vol. 29, No. 5/2003
[6] Mikael Af Malmorg, The Meaning of Europe: Variety and Contention within and among Nations, Berg, New York, 2002, p. 15.
[7] Ibid. p. 16.
[8] Joe Painter, “Multi-level Citizenship, Identity and Regions in Contemporary Europe”, in book: James Anderson, ed., Transnational Democracy, Routledge, London, 2002, p.93.
[9] Etienne Balibar, “At the Borders of Europe”, in book: Etienne Balibar, We the People of Europe, Princeton University Press, Princeton, 2004, p. 4.
[10] Ibid. pp. 4-7.
[11] Michael Mann, “Nation – States in Europe and Other Continents: Diversifying, Developing, not Dying”, in journal: Daedalus, Vol. 122, No. 3/1993
[12] Ibid.
[13] Simon Chesterman, “Alternative Communities, Alternatives to Community”, in journal: Melbourne Journal of Politics, Vol. 24, No. 7/1997
[14] Michael Mann, “Nation – States in Europe and Other Continents: Diversifying, Developing, not Dying”, in journal: Daedalus, Vol. 122, No. 3/1993
[15] Ibid.
[16] Ibid.
[17] Jurgen Habermas and Jasques Derrida, “February 15, or , what Binds Europeans Together”, in book: Daniel Levy, Max Pensky and John Torpey, eds., Old Europe, New Europe, Core Europe, Verso Press, London, 2005, p. 4.
[18] Ibid. p. 5.
[19] Jurgen Habermas and Jasques Derrida, “February 15, or , what Binds Europeans Together”, in book: Daniel Levy, Max Pensky and John Torpey, eds., Old Europe, New Europe, Core Europe, Verso Press, London, 2005, pp. 5-6.
[20] Ibid. pp. 6-7.
[21] Ibid. p. 5.
[22] Heidi Armbruster and Craig Rollo, “Imagining Europe: Everyday Narratives in European Borders”, in journal: Journal of Ethics and Migration Studies, Vol. 29, No. 5/2003
[23] Etienne Balibar, “Difficult Europe: Democracy under Construction”, in book: Etienne Balibar, We the People of Europe, Princeton University Press, Princeton, 2004, pp. 177-179.
[24] In contrast to the conventional national sense of identity, Habermas proposes “constitutional patriotism”, as the only beneficial basis for a collective identity. The most extensive treatment of the topic appears in his book: The Inclusion of the Other, The MIT Press, Cambridge, 1998.
[25] Omid A. Pavrow Shabani, “Who’s Afraid of Constitutional Patriotism? The Binding Source of Citizenship in Constitutional States”, in journal: Social Theory and Practice, Vol. 28, No. 3/2002
[26] Allen W. Wood, “Kant’s Project for Perpetual Peace”, in book: Pheng Cheah and Bruce Robbins, eds., Cosmopolitics: Thinking and Feeling Beyond the Nation, University of Minnesota Press, Minneapolis, London, 1988, pp. 69-70.

BIBLIOGRAPHY

Jason Farr, “Point: The Westphalian Legacy and the Modern Nation-State”, in journal: International Social Science Review, Vol. 80. No. 4/2005
Petr Drulak, “Rethinking Europe”, in journal: History Today, Vol. 48, No. 10/2001
Ulrich Beck, “Understanding the Real Europe: A Cosmopolitan Perspective”, in journal: Stanford Law Review, Vol. 65, No. 7/2005
Jurgen Habermas, “Kant’s Idea of Perpetual Peace: At Two Hundred Years’ Historical Remove” in book: Jurgen Habermas, The Inclusion of the Other, The MIT Press, Cambridge, 1998.
Heidi Armbruster and Craig Rollo, “Imagining Europe: Everyday Narratives in European Borders”, in journal: Journal of Ethics and Migration Studies, Vol. 29, No. 5/2003
Mikael Af Malmorg, The Meaning of Europe: Variety and Contention within and among Nations, Berg, New York, 2002.
Joe Painter, “Multi-level Citizenship, Identity and Regions in Contemporary Europe”, in book: James Anderson, ed., Transnational Democracy, Routledge, London, 2002.
Etienne Balibar, “At the Borders of Europe”, in book: Etienne Balibar, We the People of Europe, Princeton University Press, Princeton, 2004.
Michael Mann, “Nation – States in Europe and Other Continents: Diversifying, Developing, not Dying”, in journal: Daedalus, Vol. 122, No. 3/1993
Simon Chesterman, “Alternative Communities, Alternatives to Community”, in journal: Melbourne Journal of Politics, Vol. 24, No. 7/1997
Jurgen Habermas and Jasques Derrida, “February 15, or , what Binds Europeans Together”, in book: Daniel Levy, Max Pensky and John Torpey, eds., Old Europe, New Europe, Core Europe, Verso Press, London, 2005.
Etienne Balibar, “Difficult Europe: Democracy under Construction”, in book: Etienne Balibar, We the People of Europe, Princeton University Press, Princeton, 2004.
Omid A. Pavrow Shabani, “Who’s Afraid of Constitutional Patriotism? The Binding Source of Citizenship in Constitutional States”, in journal: Social Theory and Practice, Vol. 28, No. 3/2002
Allen W. Wood, “Kant’s Project for Perpetual Peace”, in book: Pheng Cheah and Bruce Robbins, eds., Cosmopolitics: Thinking and Feeling Beyond the Nation, University of Minnesota Press, Minneapolis, London, 1988.

The Crackdown in Tiananmen Square

INTRODUCTION

In 1989 the New York Times, like many other newspapers, reported the Tiananmen Square’s events in Beijing. On June 4th, 1989, the Chinese Communist Party (CCP) engaged military force to suppress a student-led demonstration that had been gathering strength in Beijing’s Tiananmen Square since April 15th, 1989. The crackdown on the Tiananmen Square Movement was reported and interpreted in different ways by different media.

The New York Times, a very influential newspaper on policy makers, covered this incident with its correspondents; one among them was Nicholas Kristof. “He had graduated from Harvard College in three years, was Phi Beta Kappa in 1981, and then won first class honors in his study of law at Oxford University on a Rhodes Scholarship. He later studied Arabic in Cairo and Chinese in Taipei”.[1]

Kristof has lived in four continents, reported on six, and traveled to well over 100 countries. “He joined The New York Times in October 1984, in the beginning covering economy issues. After that, he served as a business correspondent based in Los Angeles, Hong Kong bureau chief, and Beijing bureau chief”.[2]

The journalistic reports from Tiananmen Square, with a few exceptions, were all tied together by a common thread of inconsistency, presenting conflicting accounts of the military crackdown in two main areas: the number of casualties and whether the People’s Liberation Army (PLA) killed students inside the square, as opposed to only those blocking the army’s corridor on the main roads leading to the square.

This case examines the journalistic responsibilities of information gathering and their verification. “Most of the hundreds of foreign journalists that night were in other parts of the city or were removed from the square”.[3] Consequently, they could not witness the final chapter of the student story.

Those who tried to remain close filed dramatic accounts that, in some cases, supported the myth of a student massacre; “some newspapers that had become sympathetic to the movement, reported 4,000 deaths”.[4] Moreover, even the New York Times picked up some ‘eyewitness’ stories about mass killing of students inside the Tiananmen Square by hundreds of machine guns.

This case, in particular, explores whether the New York Times reporter, Nicholas Kristof, took the right step to acquire the most accurate information by challenging, in this way, even its own editors.

HISTORICAL AND POLITICAL CONTEXT

The Chinese Communist Party (CCP) introduced some capitalist market reforms after Mao Zedong's death, when the groupings around Deng Xiaoping took over party leadership. “These reforms, which allowed many of those who had been purged during the Cultural Revolution to return to privileged positions, have had encouraged ‘pragmatism’ – meaning learn from the capitalist countries”.[5]

By early 1989, these economic reforms had led some groups of people to become dissatisfied with the government. These groups, especially students and intellectuals, believed that the reforms had not gone far enough and that China needed, more than anything else, to reform its political system. Moreover, since the economic reforms had only affected farmers and factory workers, “the incomes of intellectuals lagged far behind those who had benefited from reform policies”.[6]

IN THE SQUARE AND AROUND IT

It was early summer in Beijing, the capital city of China; tens of thousands of ordinary citizens led by students and intellectuals squatted on vacant public area called Tiananmen Square. “After this occurrence the square was named: The Avenue of Eternal Peace”.[7] Protesters demanded a consultation with their government and the passage of certain legislation. “To the heads of government and the local press, they were agitators with a political agenda that threatened to disrupt and endanger the nation”.[8]

After protesters’ demands were rejected, people did not leave their encampments. The Central Committee of Chinese Communist Party, refusing to meet with them, called on the national army to disperse the crowds. “As far as is known, the first violence came at around 10:30 P.M. on June 3 at Gongzhufen, where vanguard contingents of the assault force used about twenty armored personnel carriers to crash through bus barricades that were blocking the circular intersection”.[9] Soldiers charged the crowds with bayonets, tanks and tear gas and leveled the tents; “fires burned the camps to the ground”.[10]

Reports of the occurrences in Tiananmen Square were spreading and being published in Asian newspapers before Kristof sent a report about the events. “According to a widely reprinted 'eyewitness' account, which first ran in a Hong Kong paper and was purportedly written by a student, a huge number of students – hundreds of them, had been killed during the first hours of the massacre”.[11] This story was picked up by many newspapers, among others, The New York Times, although reporter Nicholas Kristof very quickly challenged this particular version.

Tiananmen Square is the largest public space in the world. “It extends over 100 acres, and no single eyewitness could hope to encompass the complex and confusing sequence of events that unfolded there on the night of June 3-4”.[12] Therefore, an objective report of what was happening had to be supplemented by the testimony of others who saw what happened at crucial moments.

In this context, Kristof tried to get as much information as possible about the event from the scene (square). “I was in my Beijing apartment when I heard that troops had opened fire and were trying to force their way to Tiananmen”,[13] he said. “So, I raced to the scene on my bicycle, dodging tank traps that protesters had erected”.[14]

Anxiety and vagueness were everywhere; the night was filled with gunfire. “I parked my bike at Tiananmen, and the People's Liberation Army soon arrived from the other direction”,[15] he said. “Troops marched along the main roads surrounding central Tiananmen Square, sometimes firing in the air and sometimes firing directly at crowds of men and women who refused to move out of the way”.[16] In the beginning Kristof was surprised, but later he realized that everything was real: “at first I thought these were blanks, but then the night echoed with screams and people began to crumple”.[17]

After he spent several hours in Tiananmen Square, talking with a few eyewitnesses, Kristof went back to his apartment to analyze everything that had happened in the square and around it. In the following days, he sent a story to his editors with the headline “Crackdown in Beijing; Troops Attack and Crush Beijing Protest”. Kristof’s story about the occurrence in Tiananmen Square began as follows:

Tens of thousands of Chinese troops retook the center of the capital early this morning from pro-democracy protesters, killing scores of students and workers and wounding hundreds more as they fired submachine guns at crowds of people who tried to resist.

Troops marched along the main roads surrounding central Tiananmen Square, sometimes firing in the air and sometimes firing directly at crowds of men and women who refused to move out of the way.

Early this morning, the troops finally cleared the square after first sweeping the area around it. Several thousand students who had remained on the square throughout the shooting left peacefully, still waving the banners of their universities. Several armed personnel carriers ran over their tents and destroyed the encampment.

THE REPORT OF NICHOLAS KRISTOF

Although The New York Times had already published the article about the event in Tiananmen Square,[18] the reporter Nicholas Kristof sent a very challenging story of these occurrences.Kristof’s report of Tiananmen Square was based on what he saw by himself; on the testimony of others, including doctors, who saw what happened at crucial moments; and information from hospitals (he visited hospitals by himself).

After gathering ‘enough’ evidence, he wrote an article about this occurrence. He knew that The New York Times had published a story based on the testimony of ‘eyewitness’; according to that story the number of casualties was “several hundreds during the first hours of crackdown”.[19]

Kristof sent the story to his editors for publishing. “I had so many years experience in journalism and I hardly decided to send it”,[20] he said. “I didn’t know what impact it would have, how my editors would accept it”.[21]

Bernie Gwertzman,[22] at that time deputy foreign editor of The New York Times and later foreign editor, firstly was very suspicious about the article. But The New York Times as New York Times is always opened for corrections. The newspaper always corrects itself: “remember Jayson Blair’s scandal”.[23] Therefore, they trusted him and they published his story.

In his article and later in his book, Kristof estimated that “between 400 and 800 people died in Tiananmen Square, many of them students and they remain ‘the elephant in the room of Chinese politics’”.[24]

He also reported about the students’ violent actions. “Students and workers tried to resist the crackdown, and destroyed at least 16 trucks and 2 armored personnel carriers”,[25] he wrote. “The drivers escaped, but were beaten by students. A young American man, who could not be immediately identified, was also beaten by the crowd after he tried to intervene and protect one of the drivers”.[26]

REACTIONS TO THE COVERAGE

The impact of The New York Times coverage of the Beijing spring influenced media’s coverage in Panama, Eastern Europe, the Persian Gulf and the former Soviet Union in a number of ways. “Violence and repression had been covered before, but seldom reported in very detailed way”.[27]

The coverage of Tiananmen Square’s event had an impact on Chinese society also. An interesting Chinese view came from young journalist Yeng Louqi, who wrote: “The U.S. media, in particular The New York Times, deserve real credit.... It brought Tiananmen to the entire world, and Tiananmen was a foreplay of the changes that later occurred in the communist countries”.[28]


CONCLUSION

To conclude, the answer to the question raised in the beginning, did Nicholas Kristof take the right step in acquiring the most accurate information by challenging even its own editors?, is yes, yes indeed. Kristof did the right step when he decided to look for more accurate information, and all journalists should do that. They should explore problems in very detailed and unbiased way.

Nicholas Kristof was rewarded one year later. “In 1990 Nicholas Kristof and his wife, Sheryl WuDunn, also a Times journalist, won the Pulitzer Prize for their coverage of China's Tiananmen Square democracy movement”.[29] A new era in journalism starts with them; “they were the first married couple to win the Pulitzer Price for journalism”.[30]




NOTES:

[1] Columnist Biography: Nicholas Kristof. http://www.nytimes.com/ref/KRISTOF-BIO.html (last time visited: 20.04.2006)
[2] Ibid.
[3] Nan Lin. The Struggle for Tiananmen: Anatomy of the 1989 Mass Movement. Praeger Publishers. Westport CT. 1992, pg. 144-145
[4] Albert Chang. Revisiting the Tiananmen Square Incident: A Distorted Image Both Sides of the Lens, pg. 10-11. http://www.standford.edu/group/sjeaa/journal51/china1.pdf (last time visited: 17.04.2006)
[5] Andy McInerney. History Clarifies What Happened in 1989. http//www.workers.org/ww/tienanmen.html (last time visited: 15.04.2006)
[6] Theodore Han & John Li: Tiananmen Square, Spring 1989: A Chronology of the Chinese Democracy Movement. Institute of East Asian Studies – Univerity of California; Berkley, CA. 1992, pg. 20-24.
[7] Independent Television Service (ITVS). The Gate of Heavenly Peace. http://www.tsquare.tv/film/transjune4.html. (last time visited: 20.04.2006)
[8] Theodore Han & John Li: Tiananmen Square, Spring 1989: A Chronology of the Chinese Democracy Movement. Institute of East Asian Studies – University of California; Berkley, CA. 1992, pg. 9-11.
[9] Robin Munro. “Who died in Beijing and Why?” The Nation. Volume 250. Issue: 23. June 11, 1990. The Nation Company LP, pg. 811
[10] Ibid.
[11] Robin Munro. “Who died in Beijing and Why?” The Nation. Volume 250. Issue: 23. June 11, 1990. The Nation Company LP, pg. 811
[12] Elaine Chan. Sacredness and the Ritual Process in Collective Action: the 1989 Chinese Student Movement. Bulletin of Concerned Asian Scholars. Volume. 31. Issue: 1. 1999, pg. 3
[13] Nicholas Kristof. “The Tiananmen Victory”. The New York Times. June 2, 2004. http://www.nytimes.com/2004/06/02/opinion/02KRIS.html?ex=1401508800&en=ced9a0581a266afc&ei=5007&partner=USERLAND (last time visited: 21.04.2006)
[14] Ibid.
[15] Ibid.
[16] Nicholas Kristof. “Crackdown in Beijing; Troops Attack and Crush Beijing Protest”. New York Times. http://www.mtholyoke.edu/acad/intrel/chincrac.htm. (last time visited: 21.04.2006)
[17] Nicholas Kristof. The Tiananmen Victory. The New York Times. June 2, 2004. http://www.nytimes.com/2004/06/02/opinion/02KRIS.html?ex=1401508800&en=ced9a0581a266afc&ei=5007&partner=USERLAND (last time visited: 21.04.2006)
[18] Albert Chang. Revisiting the Tiananmen Square Incident: A Distorted Image Both Sides of the Lens, pg. 13-15. http://www.standford.edu/group/sjeaa/journal51/china1.pdf (last time visited: 17.04.2006)
[19] Ibid.
[20] Nicholas Kristof. “The Tiananmen Victory”. The New York Times. June 2, 2004. http://www.nytimes.com/2004/06/02/opinion/02KRIS.html?ex=1401508800&en=ced9a0581a266afc&ei=5007&partner=USERLAND (last time visited: 21.04.2006)
[21] Ibid.
[22] During his 6 years as foreign editor The NYT won four Pulitzer Prices for international coverage
[23] For more information: http://www.rediff.com/us/june/05nyt.htm (last time visited: 25.04.2006)
[24] Nicholas Kristof. “The Tiananmen Victory”. The New York Times. June 2, 2004. http://www.nytimes.com/2004/06/02/opinion/02KRIS.html?ex=1401508800&en=ced9a0581a266afc&ei=5007&partner=USERLAND (last time visited: 21.04.2006)
[25] Nicholas Kristof. “Crackdown in Beijing; Troops Attack and Crush Beijing Protest”. New York Times. http://www.mtholyoke.edu/acad/intrel/chincrac.htm. (last time visited: 21.04.2006)

[26] Ibid.
[27] Marvin Kalb. Turmoil at Tiananmen: A Study of U.S. Coverage of the Beijing Spring of 1989. http://www.tsquare.tv/themes/Tatintro.html#anchor415747 (last time visited: 21.04.2006)
[28] Ibid.
[29] Columnist Biography: Nicholas Kristof. http://www.nytimes.com/ref/KRISTOF-BIO.html (last time visited: 20.04.2006)
[30] Ibid.

BIBLIOGRAPHY

Chang, Albert. Revisiting the Tiananmen Square Incident: A Distorted Image Both Sides of the Lens. http://www.standford.edu/group/sjeaa/journal51/china1.pdf (last time visited: 17.04.2006)

Kristof, Nicholas. Columnist Biography. http://www.nytimes.com/ref/KRISTOF-BIO.html (last time visited: 20.04.2006)

Independent Television Service (ITVS). The Gate of Heavenly Peace. http://www.tsquare.tv/film/transjune4.html. (last time visited: 20.04.2006)

Kalb, Marvin. Turmoil at Tiananmen: A Study of U.S. Coverage of the Beijing Spring of 1989. http://www.tsquare.tv/themes/Tatintro.html#anchor415747 (last time visited: 21.04.2006)

Kristof, Nicholas. “Crackdown in Beijing; Troops Attack and Crush Beijing Protest”. New York Times.
http://www.mtholyoke.edu/acad/intrel/chincrac.htm. (last time visited: 21.04.2006)


Nicholas, Kristof. “The Tiananmen Victory”. The New York Times. http://www.nytimes.com/2004/06/02/opinion/02KRIS.html?ex=1401508800&en=ced9a0581a266afc&ei=5007&partner=USERLAND (last time visited: 21.04.2006)

McInerney, Andy. History Clarifies What Happened in 1989. http//www.workers.org/ww/tienanmen.html (last time visited: 15.04.2006)



Sources from Questia Online Library

Han, Theodore & John Li: Tiananmen Square, Spring 1989: A Chronology of the Chinese Democracy Movment. Institute of East Asian Studies – University of California; Berkley, CA. 1992.

Lin, Nan. The Struggle for Tiananmen: Anatomy of the 1989 Mass Movement. Praeger Publishers. Westport CT. 1992.
Munro, Robin. “Who died in Beijing and Why”? The Nation. Volume 250. Issue: 23. The Nation Company LP. 1990.

Identiteti Nacional Amerikan: Sfidat dhe Evoluimi

HYRJE

Ekziston një pafundësi identitetesh në brendi të një individi; çdo person e ka identitetin e vet familjar, profesional, religjioz, nacional etj. Erik Erikson, një teoricien i mirënjohur, e definoi identitetin si zhvillim të harmonishëm të pikëpamjeve të brendshme personale të një individi dhe pikëpamjeve të tija të influencuara nga të tjerët.[1] Si i tillë, identiteti mund të konsiderohet kategori dinamike dhe gjithnjë e hapur.[2]

Edhe kombet, ashtu sikurse individët, kanë identitet. Identiteti nacional nuk mbështetet vetëm në gjuhën e përbashkët, racën e njëjtë apo pikëpamjet uniforme religjioze. Identiteti nacional është diç më shumë, ai është thellë i rrënjosur në qëllimet dhe idealet e përbashkëta të njerëzve. Këtë më së miri e tregon kombi amerikan në rrugëtimin e tij të gjatë për krijimin e identitetit nacional.

Kolonët e parë filluan të vijnë nga atdheu i tyre, Anglia, para më shumë se dy shekujsh. Identiteti nacional amerikan u zhvillua me kohë dhe është në proces të zhvillimit të mëtejmë. Ky identitet fillon të zë vend në zemrat dhe shpirtrat e burrave dhe grave, të cilët kishin emigruar nga Evropa, për të jetuar në kontinentin e ri.[3] Tradicionalisht, ndjenjat nacionale amerikane nuk kanë qenë etnike, por të bazuara në idenë e jetës së përbashkët dhe në mbrojtjen e idealeve të larta.

Dëshira për t’u njohur si kolektivitet i veçantë, si amerikanë, ishte inkurajuar nga aktet e ndryshme, të natyrës restriktive, të miratuara nga Parlamenti Britanik. Synimi i këtyre akteve ishte ngufatja e sistemit tregtar amerikan. Ishin këto tentativat e fundit të Parlamentit Britanik për të mbajtur nën kontroll kolonitë amerikane. Në këtë mënyrë, identiteti nacional amerikan u formua pa ndonjë orvatje të vetëdijshme; ai ishte reaksion spontan ndaj tendencave britanike për dominim dhe kishte për qëllim mbrojtjen e interesave jetike të qytetarëve të kontinentit të ri. Në këtë mënyrë, përvoja historike se një shoqëri unifikohet vetëm atëherë kur përballet me ‘tjetrin’ e jashtëm,[4] u dëshmua e vërtetë edhe në rastin e identitetit nacional amerikan.

Qytetarët amerikanë ishin disa njerëz nga kombe të ndryshme evropiane, të cilët besuan në idealin se një komb i pavarur dhe unik mund të krijohet, dhe në të, identiteti nacional i lirisë dhe demokracisë do të ishin udhërrëfyes i veprimeve të qytetarëve të kombit të ri.[5] I filluar nga asgjë, identiteti nacional amerikan do ta arrij pjekurinë e tij, mbase ende jo të plotë, pas më shumë se dy shekujsh. Ky identitet, në formën e tij më të re, do të përmbajë: një rritje të përputhshmërive midis këndvështrimeve të brendshme dhe të jashtme, përfshirë këtu edhe të qenit e hapur ndaj kompleksiteteve; rritjen e tolerancës ndaj diversiteteve si dhe pranimin e kufizimeve, me qëllim të fundit, realizimin e një jete më të mirë .[6]

GJENEZA E IDENTITETIT

Gjithçka filloi me vendosjen e trembëdhjetë kolonive në kontinentin e ri. Këto koloni u themeluan për një periudhë të shkurtër kohore, në hapësira të ndryshme gjeografike, në kuadër të kontinentit të ri, me shumësi konfesionesh dhe klasash sociale.[7] Përkundër mungesës së institucioneve të mirëfillta vendore që të ndikojnë në transplantimin e kulturave të caktuara, ardhja e pelegrinëve, rezultoi në transformime të shumta.[8] Të vendosurit jo-anglez e vështirësuan pak a shumë procesin. Kulminacioni arrihet me ardhjen e afrikanëve, në fillim si shërbëtorë e pastaj si skllav, në shoqërinë e cila nuk kishte as traditë e as ligje sa i përket skllavërisë. Sidoqoftë, kultura e brendshme merr formë, përcaktohet, nga gjuha angleze, por me kalimin e kohës do të sfidohet nga gjuhë të tjera, para së gjithash, ajo spanjishte.[9] Në anën tjetër, sistemi politik, i mbështetur në puritanizëm, i cili u përgjigjet në shumë pika teorive më absolute demokratike dhe republikane u formësua nga influenca e madhe që kishin në shoqëri anglezët e ardhur.[10]

Amerika shihej nga kolonët si vend i mundësive të shumta, vend ku ata do t’i shprehnin lirshëm ato që ndjejnë, dhe që sipas tyre ishin të rëndësishme për formën e tyre të të jetuarit.[11] Kolonët filluan ta konsiderojnë Amerikën si faktor që do t’i mbronte vlerat e lirisë dhe do ta luftonte korrupsionin evropian, para së gjithash atë të monarkisë angleze. Deklarata e Pavarësisë dhe vlerat e proklamuara nga Thomas Jefferson-i, jeta, prona dhe liria i formësuan qëllimet e Amerikës dhe të amerikanëve.[12] Më pastaj u konstituuan tri ideale të përgjithshme: liria, barazia dhe vetëqeverisja,[13] ideale këto që do ta shoqërojnë Amerikën dhe identitetin nacional të amerikanëve në rrugëtimin e tyre drejt së ardhmes së ndritshme.

Në anën tjetër, afrikano-amerikanët kërkonin që të Drejtat Natyrore të zbatoheshin për të gjithë, dhe skllavërisë t’i jepej fund.[14] Edhe vetë amerikanët e vunë re një kontradiktë ndërmjet skllavërisë që ata zbatonin ndaj racës së zezë dhe frikës së tyre nga nënshtrimi (skllavërimi) anglez. Do të jetë kjo sfida e parë dhe ndoshta më serioze me të cilën do të përballet identiteti amerikan në rrugëtimin e tij.

REVOLUCIONI: GJENERATOR I IDENTITETIT NACIONAL AMERIKAN

Luftërat kundër Britanisë, e më vonë edhe kundër Francës e forcuan ndjenjën e amerikanëve për t’u identifikuar si komb më vete dhe i veçantë;[15] përderisa amerikanëve u cenohej siguria kombëtare, identiteti nacional kishte prioritet kundruall identiteteve tjera. Porsa, ky faktor të mos ekzistonte, shoqëria përçahej dhe si rrjedhim, identiteti nacional, përkatësisht rëndësia e tij, shënonte rënie. [16]

Pas Revolucionit, themeluesit e kombit të ri, me rënien e rëndësisë së identitetit nacional duhej të ishin të kujdesshëm që të mos i cenojnë identitetet tjera, sidomos atë fetar; ndonëse protestantizmi ishte religjioni që i karakterizonte amerikanët, ata lejuan ushtrimin e konfesioneve të tjera. Karta e të Drejtave të Shteteve garantonte lirinë fetare;[17] baballarët e kombit i kishin kushtuar rëndësi të madhe religjionit, lirisë së ushtrimit të tij. Kujdesi për përcaktimin e sistemit të ri qeverisës, dhe kontrolli i pushteteve për të pamundësuar abuzimin dhe për të parandaluar tiraninë ishte çështje e rëndësisë kapitale për kolonitë; liria dhe demokracia do të jenë bashkudhëtarë me identitetin nacional amerikan, madje pjesë e pandashme e tij.

Përparësitë e liderëve politik, të cilët ishin të edukuar dhe kishin përvojë në këtë sferë të jetës ofronin një garanci se e ardhmja e kolonive do të jetë e sigurt. Kompromisi, pragmatizmi dhe besimi i ndërsjellë ishin fenomene shoqëruese të procesit, që do të shpinte në krijimin e ngadaltë, por të sigurt, të shtetit të ri.[18] Krijimi i këtij shteti, do të ishte e vetmja mënyrë për të konstituuar dhe mbrojtur identitetin nacional,[19] të kombit të ri, identitet ky me karakter më gjithëpërfshirës dhe pan-human.[20]

Përkundër të gjitha këtyre, në këtë fazë të zhvillimit të tij, kombi i ri përballej me sfida të shumta. Ai ishte një entitet, që në vete përfshinte pjesëtarë të racave të ndryshme, të konfesioneve të ndryshme, dhe të origjinave të ndryshme nacionale. Pyetjet më të shpeshta që dëgjoheshin ato ditë ishin: kush është amerikan dhe cilat janë atributet e identitetit amerikan?[21] Kjo mund të kuptohej deri diku, sepse kombi amerikan ishte diçka i veçantë, ishte kombi i parë dhe i vetëm në botë i definuar jo për nga gjaku, por për nga besimet dhe qëndrimet.[22] Amerikanët ishin të mendimit se uniteti i tyre në këto dy kategori, besime dhe qëndrime, pavarësisht origjinës etnike, do të përjashtonte ndryshimet në mes tyre dhe do të ishte katalizator i konstituimit të identitetit të tyre nacional.[23] Për atë kohë dhe kohët që do të vijnë kjo do të mbetet e mahnitshme. Amerika, me të drejt, konsiderohej si sinonim i inkluzivitetit dhe kozmopolitanizmit, kurse amerikanët ishin populli i zgjedhur për këtë mision.

EVOLUIMI I IDENTITETIT NACIONAL AMERIKAN – ETAPAT

Në rrugën e tij drejtë formësimit, identiteti nacional amerikan përshkon disa etapa. Ndër më të rëndësishmet janë:

Etapa e parë - Amerikanët konstituojnë federalizmin si sistem të qeverisjes. Lufta e thellë politike e viteve 1790 – 1800, kishte për qëllim krijimin e identitetit nacional, duke u mësuar për të toleruar dallimet etnike e politike, dhe duke legjitimuar republikanizmin.[24] Kjo më së miri vërehet në deklaratën e Presidentit Thomas Jefferson: “Të gjithë ne jemi republikanë, të gjithë ne jemi federalistë”.[25] Në të njëjtën kohë u instaluan rregulla të reja që do t’ua bënin qytetarëve jetën më të sigurt, më të lehtë dhe më përmbajtjesore. Etërit e kombit vendosën institucione qeverisëse, të atilla, që do të ishin sa më afër qytetarëve, dhe do të punonin për të mirën e tyre; tentohej të krijohej një sistem politik dhe shtetëror me të cilin do të identifikoheshin qytetarët. Bëhej e pamundura që lidershipi politik të mos e humbte ndjeshmërinë ndaj problemeve të qytetarëve. Përvoja e hidhur me Monarkinë Angleze kishte përcaktuar një rrjedhë të këtillë politike. Baballarët e kombit udhëhiqeshin nga ideja se qeverisja e popullit duhet bërë nga populli dhe për popullin.[26]

Etapa e dytë - Emigrimi në kontinentin e ri vazhdon edhe më tutje. Në fillim të shekullit XIX-të, qindra mijëra evropianë morën rrugë për në Amerikë, për në “Tokën e Premtuar”.[27] Amerika i absorboi të gjithë, me sukses të plotë. Ajo që duhet përmendur në këtë fazë, dhe që do të ndikojë në fuqizimin e mëtejmë të identitetit nacional amerikan është se, Kongresi nuk lejoi që të bëhet ndarja e tokave vetëm për pjesëtarë të një nacionaliteti. Kongresi ishte, si gjithnjë, në shërbim të kombit. Ky organ legjislativ asokohe e kishte kuptuar mirë misionin e vet: “Të parandalojë ndarjen e kombit amerikan, para se të bëhej bashkimi i tij”.[28]

Etapa e tretë - Në këtë fazë të evoluimit fillon ardhja e popullatës së zezë.[29] Ata në fillim erdhën si shërbëtorë e më vonë u transformuan në skllevër. Ishte kjo një sfidë e madhe për identitetin amerikan. A do të munden amerikanët ta përfshijnë këtë diversitet, racën e zezë?

Edhe një herë fati kozmopolit, se identiteti amerikan po merr formën e një bashkimi që po ndërtohet nga diversitetet u tregua i saktë.[30] Ndonëse segregacioni ndaj racës së zezë do të vazhdojë për një kohë të gjatë, amerikanët e kuptuan rëndësinë që kishte përfshirja e kësaj race në proceset shoqërore dhe politike të vendit. Kjo do të kërkojë nga ata që të jenë më tolerantë ndaj diversiteteve të ndryshme për hir të idealeve të larta.

Etapa e katërt - Lufta Civile i jep fund eksperimentit, Amerika është e përjetshme – integrimi i të zinjve në shoqëri, si qytetarë, filloi.[31] Amendamenti i XIV-të, paraqet fillimin e fundit të segregacionit. Përfundimisht, të gjithë qytetarët e lindur në Amerikë dhe që kanë marrë shtetësinë e saj, gëzojnë të drejta të barabarta, pavarësisht nga raca.[32] Të kujtojmë se identiteti nacional që po krijohej në këtë kohë ende nuk ishte multi-kulturor, ndonëse kishte përbërje të larmishme.

Etapa e pestë - Në fillim të shekullit të XX-të, përkufizimet e identitetit amerikan vazhdojnë të jenë fluide dhe në zhvillim, thjeshtë të pa-formësuar mirë. Shqetësimi nga valët e reja të emigrimit të njerëzve me bindje radikale dhe besime jo të zakonshme ishte në rritje.[33] Liderët amerikan u bën më agresiv në punët e jashtme, por më mbrojtës të shoqërisë vendore. Kjo periudhë karakterizohej me mbylljen parciale për emigrantët, përveç atyre me bindje dhe qëndrime të njëjta politike. Kjo do të ndikojë në forcimin e identitetit amerikan.

Etapa e gjashtë - Paqartësia dhe frika në lidhje me identitetin nacional u bën evidente në Luftën e Parë Botërore. Megjithatë, dolën në skenë lëvizje të ndryshme që angazhoheshin për përpilimin e programeve të amerikanizimit, programe këto, që do të promovojnë akulturimin e emigrantëve, dhe njëkohësisht integrimin e tyre në shoqërinë kozmopolite amerikane, me bërthamë angleze.[34] Në këtë mënyrë, bëhej e pamundura që emigrantët e porsaardhur të zhvishen nga kultura e tyre nacionale, dhe në ta, të transplantohej kultura amerikane. Pluralizmi kulturor, në këtë kohë konsiderohej si kërcënim për shoqërinë amerikane.

Etapa e shtatë - Lufta e Dytë Botërore është momenti vendimtar për identitetin nacional amerikan. Si përgjigje ndaj nazizmit, Amerika e përqafon multi-kulturalizmin dhe Statuja e Lirisë përfundimisht bëhet simbol i Amerikës, si shtet i emigrantëve.[35] Amerika e kundërshtoi politikën shfarosëse ndaj hebrenjve dhe racave të tjera. Ajo u ofroi strehim të përndjekurve dhe njëkohësisht i integroi ata në shoqërinë amerikane. Emigrantë nga shumë vende të botës, u mblodhën nën flamurin amerikan, për të luftuar kundër një armiku të përbashkët, nazizmit gjerman. Angazhimi i tyre i madh rezultoi me ngushtimin e hendekut midis idealeve të Amerikës dhe realitetit të saj. Kjo ndikoi që modeli i identitetit amerikan të bëhet më gjithëpërfshirës dhe më kompatibil.

Etapa e tetë - Tanimë konsiderohet se identiteti nacional amerikan e ka arritur pjekurinë e tij. Ai bëhet më gjithëpërfshirës. Diversiteti kulturor perceptohet si forcë e jo si kërcënim.[36] Raca akoma mbetet si çështje e diskutueshme. Debati rreth këtij fenomeni ende nuk ka përfunduar. Megjithatë martesat ndër racore bëhen më të shpeshta dhe nuk konsiderohen tabu; si rrjedhim, numri i qytetarëve me racë të përzier rritet.

Fundi i viteve 1980 dhe fillimi i viteve 1990 karakterizohen me zgjerimin e debatit rreth asaj se cili nivel i multi-kulturalizmit do të ishte i mjaftueshëm. A do të mund ta ruajnë amerikanët nukleusin (bërthamën) e tyre të mëparshëm me gjithë ekspansionin e kulturave të ndryshme?[37] Kjo ishte ajo që diskutohej atëkohë. Sidoqoftë, identiteti nacional amerikan i përfaqësonte në mënyrë të denjë parimet themelore të lirisë, të individualizmit, të demokracisë dhe të mundësive të barabarta për të gjithë.[38] Kështu, Amerika mbanë mbi vete një detyrë të shenjtë, të jetë një botë në miniaturë, ku çdo gjë do të jetë ashtu siç duhet.

IDENTITETI AMERIKAN PAS SULMEVE TERRORISTE TЁ 11 SHTATORIT

Sulmet e 11 shtatorit janë padyshim ngjarjet më dramatike në historinë më të re të Amerikës. Për herë të parë pati një manifestim aq të dukshëm të terrorizmit.[39] Tek amerikanët mbisundoi ndjenja e shkatërrimit total. Ata menduan se po e përjetojnë fundin e gjithë asaj që kishin ndërtuar me shekuj të tërë.[40]

Në anën tjetër, përçarja dhe fraksionizmi i shoqërisë, që ishin rezultat i mungesës së përballjes me ‘tjetrin’ e jashtëm, u ndalën. Amerika, papritmas, filloi të përjetoj valën më të madhe të patriotizmit; amerikanët e ri-zbuluan kombin e tyre dhe filluan të identifikohen me të.[41] Të gjithë ishin krenar që ishin amerikan; identiteti nacional ishte shumë i fuqishëm dhe dominonte ndaj identiteteve tjera. Këto sulme terroriste determinuan ndryshime të shumta dhe përcaktuan detyrime të reja të politikës e amerikane. Amerika dhe amerikanët, duhet t’i bindin pjesëtarët e konfesionit islamik në SHBA se janë duke e luftuar terrorizmin e jo religjionin islamik; ‘tjetri’ duhet të mbetet terrorizmi, sepse ndryshe rrezikohet përjashtimi i një pjese të Amerikës.

KONKLUZION

Përfundimi nga gjithë kjo që u tha është i qartë, kombi amerikan është kombi i parë dhe i vetëm në botë që nuk mbështetet në lidhje gjaku, por në besime dhe qëndrime uniforme.[42] Në ditët e para të Revolucionit Amerikan, njerëzit pyetnin: “Kush janë amerikanët?“, “Cili është identiteti që ne po e mbrojmë?“. Sot, dy shekuj më vonë shumëçka është qartësuar. Nëse ka pyetje të tilla, ato janë të arsyeshme, ngase siç u pa, shoqëria amerikane në vete përmban diversitete të ndryshme. Këto diversitete në të kaluarën jo të largët konsideroheshin si kërcënim, kurse tani si forcë.

Identiteti nacional amerikan u krijua; nuk evoluoi në rrugë të natyrshme. Kjo nuk e bën atë të përkryer, por e bën funksional. Funksionaliteti i identitetit amerikan mbështetet në vlerat e tij, të cilat me kalimin e kohës u shtuan dhe u bën më përmbajtjesore e më kompakte. Ato mund të përmblidhen në:

· Besimi se Amerika është vend i veçantë, që u ofroi mundësi të barabarta të gjithë atyre që erdhën aty. Në të njëjtën kohë, u ofroi të ardhurve kushte të jashtëzakonshme për ta avancuar veten. Ata që erdhën dje në Amerikë e ndjejnë veten po aq amerikanë sa edhe ata që kanë lindur aty.

· Të theksuarit konsekuent të individualizmit. Këtu nuk është me rëndësi se kush janë të ardhurit, por çfarë mund të japin ata.

· Pranimi i demokracisë si sistem i qeverisjes; respektimi i të drejtave të minoriteteve; liritë e mishëruara në Kartën e të Drejtave si dhe respektimi i Parimit të Barazisë për të gjithë qytetarët.

· Ideja se kombi amerikan mbështetet në republikanizmin dhe idealet e tij. Ky sistem, deri më tani, është treguar shumë i suksesshëm dhe fleksibël ndaj sfidave të ndryshme që para tij i ka sjellë koha.

· Pranimi i faktit se Amerika nuk ishte asnjëherë e as që do te jetë ndonjëherë homogjene në aspektin racor, konfesional apo etnik. Identiteti amerikan do të karakterizohet gjithmonë nga multi-kulturalizmi.

· Identifikimi me një numër të caktuar të simboleve, përfshirë këtu edhe monumentet kombëtare si, Statuja e Lirisë dhe figurat historike: George Washington, Abraham Lincoln, Franklin Delano Roosevelt, John F. Kennedy dhe të tjerë.

A do të thotë kjo se përkundër rritjes dhe ekspansionit të identitetit amerikan, ai vazhdon të evoluojë, duke përfshirë edhe më shumë vlera në vitet që do të vijnë? Një gjë është e qartë: përderisa Amerika të jetë vend i emigrantëve dhe indigjenëve; i racave të shumta; i besimeve dhe bindjeve të ndryshme, identiteti nacional amerikan do të vazhdojë të evoluojë konform kërkesave që i parashtron koha. Fundja, identiteti konsiderohet si kategori dinamike dhe gjithnjë e hapur.[43]


NOTES:
[1] Morton A. Kaplan. “September 11, 2001”, World and I, Vol. 16, November 2001.
[2] Isuf Berisha. Identiteti dhe Konfrontimi: Shqiptarët dhe Serbët, Nga Reader-i
[3] Morton A. Kaplan. “September 11, 2001”, World and I, Vol. 16, November 2001.
[4] Samuel P. Huntington. Who are We. London: Simon & Schuster, 2004. Fq. 18.
[5] Morton A. Kaplan,.“September 11, 2001”, World and I, Vol. 16, November 2001.
[6] Karen O’ Connor & Larry J. Sabato. American Government, Continuity and Change. New York: PEARSON Longman, 2004. Fq. 22-23.
[7] Aleksi de Tokëvil. Demokracia në Amerikë. Tiranë: Kristalina-KH, 2002. Fq. 19-21.
[8] Emigrantët e quanin veten Pelegrinë. Shih: Aleksi de Tokëvil. Demokracia në Amerikë. Tiranë: Kristalina-KH, 2002.
[9] Samuel P. Huntington. Who are We? London: Simon & Schuster, 2004. Fq. 18-19.
[10] Karen O’ Connor, Larry J. Sabato. American Government, Continuity and Change. New York: PEARSON Longman, 2004. Fq. 33-45.
[11] Ibid. Fq. 21-22
[12] Ibid. Fq. 50-52.
[13] Morton A. Kaplan, “September 11, 2001”, World and I, Vol. 16, November 2001.
[14] Zyra e programeve ndërkombëtare të informacionit, DEPARTAMENTI I SHTETIT I SHTETEVE TË BASHKUARA TË AMERIKES. Vështrim mbi Sistemin Amerikan të Qeverisjes. Fq. 26-28.
[15] Samuel P. Huntington. Who are We? London: Simon & Schuster, 2004. Fq. 17-20.
[16] Ibid. Fq. 15-17.
[17] Karen O’ Connor & Larry J. Sabato. American Government, Continuity and Change, Alternate 2004 Edition. PEARSON Longman. New York. Fq. 52-54.
[18] John Fonte & Joseph E. Fallon. “We the Peoples: The Multiculturalist Agenda is Shattering the American Identity”. National Review. Vol. 48. March 25, 1996.
[19] Michael Ignatieff. Gjaku dhe Përkatësia, Udhëtime në Nacionalizmin e Ri. Tiranë: DITURIA, 2000. Fq. 169-171.
[20] Erik Erikson e konsideronte të tillë identitetin nacional amerikan.
[21] Karen O’ Connor & Larry J. Sabato. American Government, Continuity and Change. New York: PEARSON Longman, 2004. Fq. 61-63.
[22] Morton A. Kaplan. “September 11, 2001”, World and I, Vol. 16, November 2001.
[23] John Fonte & Joseph E. Fallon. “We the Peoples: The Multiculturalist Agenda is Shattering the American Identity”. National Review. Vol. 48. March 25, 1996.
[24] Karen O’ Connor & Larry J. Sabato. American Government, Continuity and Change. New York: PEARSON Longman, 2004. Fq. 44.
[25] Ibid. Fq. 80.
[26] Ibid. Fq. 61-63.
[27] Ibid. Fq. 23.
[28] Morton A. Kaplan. “September 11, 2001”, World and I, Vol. 16, November 2001.
[29] Ibid.
[30] Zenun Halili. Politika dhe Qeverisja e Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Prishtinë: Adea, 2006. Fq. 17.
[31] Karen O’ Connor & Larry J. Sabato. American Government, Continuity and Change. New York: PEARSON Longman, 2004. Fq. 71.
[32] Zyra e programeve ndërkombëtare të informacionit, DEPARTAMENTI I SHTETIT I SHTETEVE TË BASHKUARA TË AMERIKES. Vështrim mbi Sistemin Amerikan të Qeverisjes. Fq. 27.
[33] Karen O’ Connor & Larry J. Sabato. American Government, Continuity and Change. New York: PEARSON Longman, 2004. Fq. 80.
[34] Zenun Halili. Politika dhe Qeverisja e Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Prishtinë: Adea, 2006. Fq. 23.
[35] Karen O’ Connor & Larry J. Sabato. American Government, Continuity and Change. New York: PEARSON Longman, 2004. Fq. 85.
[36] Morton A. Kaplan. “September 11, 2001”, World and I, Vol. 16, November 2001.
[37] Zenun Halili. Politika dhe Qeverisja e Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Prishtinë: Adea, 2006. Fq. 221.
[38] Karen O’ Connor & Larry J. Sabato. American Government, Continuity and Change. New York: PEARSON Longman, 2004. Fq. 89.
[39] Ibid. Fq. 154.
[40] Zenun Halili. Politika dhe Qeverisja e Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Prishtinë: Adea, 2006. Fq. 269-271.
[41] Samuel P. Huntington. Who are We? London: Simon & Schuster, 2004. Fq. 3-7.
[42] Morton A. Kaplan. “September 11, 2001”, World and I, Vol. 16, November 2001.
[43] Isuf Berisha, Identiteti dhe Konfrontimi: Shqiptarët dhe Serbët, Nga Reader-i

BIBLIOGRAFIA

Aleksi de Tokëvil. Demokracia në Amerikë, Tiranë 2002.
Karen O’ Connor, Larry J. Sabato. American Government, Continuity and Change. New York: PEARSON Longman, 2004.
Michael Ignatieff. Gjaku dhe Përkatësia, Udhëtime në Nacionalizmin e Ri. Tiranë: DITURIA, 2000.
Zyra e programeve ndërkombëtare të informacionit, DEPARTAMENTI I SHTETIT I SHTETEVE TË BASHKUARA TË AMERIKES. Vështrim mbi Sistemin Amerikan të Qeverisjes, 2002.
Isuf Berisha. Identiteti dhe Konfrontimi: Shqiptarët dhe Serbët, Nga Reader-i.
Morton A. Kaplan. “September 11, 2001”, World and I, Vol. 16, November 2001.
Samuel P. Huntington. Who are We? London: Simon & Schuster, 2004.
John Fonte & Joseph E. Fallon. “We the Peoples: The Multiculturalist Agenda is Shattering the American Identity”. National Review. Vol. 48. March 25, 1996.
Zenun Halili. Politika dhe Qeverisja e Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Prishtinë: Adea, 2006.